سلام خدمت مشاورین.خسته نباشید
من یک دختر 26 ساله هستم وضعیت روحیم خوب نیست.
توی خونواده ما خواهر و مادرم مومن هستند نماز اول وقت میخونن خیلی مثبتن فکرکنم تا حالا هیچ گناهی نکردن.
ولی من اینجوری نیستم نمازامو معمولا نمیخونم از نظر حجاب و پوشش هم آزادتر هستم.توی خونمون کسی به من گیر نمیده ولی میدونم که چه افکاری راجب من دارن.
من دختر بدی نیستم خیلی مهربونم به همه اطرافیانم چه از نظر مالی چه روحی همیشه کمک میکنم.برای دیگران خیلی وقت میزارم هر کاری میکنم براشون.
برای خودم اصلا ارزشی قائل نیستم.خواستگارای خوبی دارم ولی همه رو رد میکنم.چون با پسری آشنا شدم که وضعیت روحی و شغلی خوبی نداره.میدونم که مناسب من نیست ولی نمیتونم ولش کنم.حاضرم با یکی که شرایطش بد هست ازدواج کنم ولی دلش رو نشکنم.میترسم با خونوادم راجبش حرف بزنم چون به اندازه کافی در نظرشون دختر منفی و بدی هستم مطمئنم که باهاش مخالف هستن.
من خیلی دلم میخواد ادامه تحصیل بدم.میدونم با درس خوندن آیندم خیلی تغییر میکنه ولی اصلا درس نمیخونم تمرکز روی درسم ندارم.فکر میکنم چون برای خودم ارزش ندارم اینجوری شدم.دلم میخواد بیشتر برای خودم وقت بزارم
میشه منو راهنمایی کنید؟